Lefkoşa’yı Bu Pislikten DEVRİM Temizler!

Lefkoşa Türk Belediyesi (LTB)’nde yaşanan uzun süreli kaosun ardından istifa eden Belediye Başkanı ve 22 kişilik Belediye Meclisi’nin 15 üyesi’nin yerlerine Haziran 2014’e kadar geçecek süre için 7 Nisan’da ara seçim yapılıyor.

LTB’deki mevcut durum, sorunun basitce demokratik, şeffaf, halka daha çok hizmet götüren bir yerel yönetim sorunu olmadığını açıkca ortaya koymaktadır. Bu nedenle gerek 7 Nisan’da yapılacak olan erken seçim sürecinde, gerekse sorun devam ettiği sürece LTB özelinde verilecek olan mücadelede sorunun kökeninde ülkenin kuzey yarısının Anglo-amerikan emperyalist güçleriyle işbirliği içerisindeki TC’nin işgali ile bire bir ilişkili nedenlerin olduğu görülmek durumundadır. Yani Lefkoşa özelindeki mücadele LTB’yi batıran geçmiş dönem yöneticilerinin yerine yenilerini seçmekle sınırlı tutulamaz, tam tersine bir yandan bu geçmiş dönem yöneticilerinden hesap sorarken, bir yandan da ülkenin kuzeyinde kurulan ve LTB’deki kaosun yaratılmasında pay sahibi olan işgal rejimine karşı da kavga büyütülmek durumundadır. Ve bu mücadele ülkenin tümünün emperyalist işgalden kurtarılmasına bağlanmak durumundadır. Bu mücadele ancak bu ülkede yaşayan ve emeği ile hayatını sürdürmeye çalışan, geldiği ülke neresi isterse olsun, yerlisi ve göçmeni ile tüm işçi, emekçilerin ortak sınıfsal örgütlenmesinin yaratılması ile kazanılabilir.

Tüm bu değerlendirmeler ışığında Devrimci Komünist Birlik 7 Nisan’da yapılacak olan LTB seçimlerinde aday göstermeme ve bu süreçte bağımsız bir aktif çalışma yürütme kararı almıştır. Bu koşullarda seçimlerde yer alan rejim karşıtı güçlerin 7 Nisan günü bir kazanım elde etmeleri son derece güçtür. Ancak rejim karşıtlarının gücünün sandıklara yansıması her şeye rağmen önemlidir. Seçimlere katılan yapılar içerisinde rejime karşı tavır alan adayların desteklenmesi gerektiğine inanıyoruz. Bu adaylardan hangisinin daha tutarlı şekilde tavır takınacağı ise seçim sürecinde ortaya konacak söylemler dikkatle incelenerek görülecektir.

DKB olarak öncelikli görevimizin ise Marksist-Leninist siyasetle donanmış sağlam kadrolarla saflarımızı güçlendirmek, sınıf içerisinde kök salan disiplinli ve sürekliliği olan çalışmalarla işçi-emekçilerin siyaset sahnesine siyasal bir özne olarak çıkmalarına, kendi siyasal örgütlenmeleri ile ülkedeki devrimci mücadeleyi sırtlamalarına  katkı koymak olduğunun bilinciyle hareket ediyoruz.

DKB olarak biliyoruz ki ülke işçi-emekçileri siyasal örgütlenmelerini gerçekleştirmedikçe ve siyaset sahnesine kendi devrimci örgütlenmeleri ile bir özne olarak çıkmadıkça ülkede gerçekleştirilecek olan tüm seçimler kitleleri “demokrasicilik” söylemleri ile aldatmanın ve rejime yamamanın aracı olmaya devam edecektir. Egemenlerin bu sahtekar oyununu bozmak ve seçimleri onları köşeye sıkıştırmanın bir aracına dönüştürmek için işçi-emekçiler olarak devrimci siyaset ile örgütlenelim ve egemenlerin karşısına dikilelim!

Lefkoşa’daki bu pisliği de, ülkemize çöreklenen yerli, yabancı tüm sömürücüleri defetmenin de yolu DEVRİM’den geçer!

Tüm dünyada doğrularak ayağa kalkmaya başlayan işçiler, emekçiler gibi bizler de doğrulalım ve bu çürümüş düzeni başımızdan defedelim!

Rejime karşı işbirliği ile ilgili

Devrimci Komünist Birlik olarak YKP ve Çağ-Sen ile birlikte rejime karşı işbirliği için oluşturduğumuzu ve bu işbirliğinin atacağı adımları belirlemek için ortak bir komite kurulduğunu ilan etmemizden dolayı Afrika gazetesi sayfasından haklı olarak şu soru yöneltildi:

“Yerel seçimlerde YKP, DKB ve Çağ-Sen işbirliği yapmaya karar vermiş ve ortak bir komite oluşturmuş... TDP, BKP, KSP ve Baraka neden yok?”

Öncelikle bizim oluşturduğumuz işbirliği “Rejime karşı işbirliği için (Kıbrıs Sorunu, anti kapitalist, anti işgal politikaları) mümkün olan en geniş çaplı birlikteliğin oluşturulması amacıyla” vurgusuyla şu şekilde ilan edilmiştir:

1. Başta Lefkoşa olmak üzere mümkün olan belediyelerde ortak Belediye başkan adaylarının belirlenmesine ve Lefkoşa Belediye Meclisi üyeliği için Yeni Kıbrıs Partisi ismiyle seçimlere girilmesine ve adayların da isim bazında saptanmasına;
2. Yerel seçimler dışında yakın zamanda önümüze çıkacak Kıbrıs Sorunu ve toplumsal konularda daha geniş katılımlı bir işbirliği için ortak paydalarda çalışmaların sürdürülmesine ve isminin katılanlar tarafından belirleneceği ortak bir işbirliği bloğunun kurularak her iki çalışmayı birlikte organize ederek sürdürmesine karar verir.”

Yani bu işbirliğinin tek amacı yerel seçimlerde işbirliği yapmak değil, bunun yanında Kıbrıs Sorunu ve toplumsal konularda daha geniş katılımlı bir işbirliği için ortak paydalarda çalışmaların sürdürülmesidir. Bunun anlamı derdimizin sadece seçimler olmadığı, dahası seçimlerin esas derdimiz olan konularla ilgili görüşlerimizi ortaya koymak ve bunlara karşı güçlü bir muhalefetin örgütlenmesi için bir araç olduğudur.

Bu açıklamadan sonra kısaca belirtmek gerekirse, adı geçen yapıların tümü de ilan ettiğimiz bu işbirliği çalışmasından haberdardırlar. Her biri farklı gerekçelerle bu işbirliğine katılmamayı tercih etmişlerdir. Tek tek kısaca açıklamak gerekirse; TDP rejime karşı mücadele konusunda işgal karşıtı bir duruş sergileyemeyeceğini belirterek, BKP ve Baraka “en geniş birlikteliği sağlama” düşüncesi ile TDP’nin de içerisinde olacağı ve gerekirse işgale karşı net tavır alınmayacak olan ve sadece bu yerel seçimler değil olası bir erken seçim ve gelen seneki cumhurbaşkanlığı seçimlerini de kapsayan bir birliktelikten yana olmalarından dolayı, KSP ise Kıbrıs sorunu konusunda ortak herhangi bir paydamızın olamayacağı bu nedenle işbirliğinin her bir unsurun tamamen bağımsız olarak kendi propagandasını yürütmesinden yana olduğu için bu işbirliği içerisinde yer almamışlardır. Bizler bu işbirliğini ilan ederken imzası olan yapıların şuana kadar destekleyenler olduğunu, bu işbirliğinin belirlemiş olduğumuz 3 temel prensibe(Kıbrıs sorununun çözümünden yana olmak, anti kapitalist ve anti işgal politikalarını savunmak) uyan her bir kesime açık olduğunu belirttik. Bu nedenle yürütmekte olduğumuz işbirliği çalışmasından yukarda adı geçen tüm yapılar haberdar olsalar da ve bu aşamada farklı nedenlerde dışarda durmayı tercih etseler de, ileride bu pozisyonları değişmesi durumunda bizlerle eşit bir şekilde ortak komiteye katılabileceklerdir.

Bizim rejime karşı bu işbirliğini oluştururken amacımız kendi farklılıklarımızı gizlemeden, bunların örgütlerin kendi adına propaganda edilmesine yasak koymadan, toplumun rejim karşıtı kesimlerinin katılımı ile ortak paydalarda bir siyasal liderlik oluşturulmasıdır. Örneğin Kıbrıs sorununun egemen emperyalist güçlerin dayatmaya hazırlandığı NATO’cu anlaşmalarla değil halkın çıkarları temelinde, halkın kendi kendini yöneteceği bağımsız, birleşik bir Kıbrıs temelinde çözülmesi konusunda ortak paydalarımız vardır. Bununla birlikte bunun detaylandırılması sürecinde belki de uzlaştırılamayacak farklılıklarımız da bulunmaktadır. Ancak bu farklılıklar egemenler tarafından bizlere ve halkımıza dayatılmaya çalışılan gerici anlaşmalara karşı ortak paydalarda güçlerimizi birleştirmemize engel değildir.

Askerlik, silahsızlanma ve Leninist bakış açısı üzerine

Bölgemizde egemenlik kurmaya çalışan emperyalist güçlerin ülkemiz üzerinde yürüttükleri böl ve yönet politikalarının bir sonucu olarak ortaya çıkan Kıbrıs sorunu her dönem ülkemiz ilerici, devrimci kesimlerinin öncelikli konularından olmuştur.

Ülkemiz işçi sınıfının ve buna bağlı olarak devrimci güçlerinin zayıflığının da etkisiyle Kıbrıs sorununun çözümü ile ilgili tartışılan modeller de yine ülkemizi bölen söz konusu egemen çevrelerin çizdiği çerçevenin dışına pek çıkamamıştır.

Kıbrıs sorununun çözümü iddiası ile bugüne kadar ortaya konulan planların hemen hemen tümünde de ortak olan noktalardan bir tanesi de olası bir anlaşma ile birlikte Kıbrıs'ın kendine ait herhangi bir silahlı gücünün olmaması şeklindedir. Ülkemizdeki barış yanlısı demokrat çevrelerin çok büyük bir kesimi bu konuda herhangi bir karşı duruş sergilememekte ve bunu daha ilerici bir noktaya taşımak amacı ile ülkenin tüm yabancı askeri güçlerden de arındırılması ile tamamlama hedefini ortaya koymaktadırlar.

Son dönemde YKP'den Murat Kanatlı arkadaşımızın "hiç bir savaşta yer almama" ve "ülkenin diğer yarısında yaşayan kendi halkına karşı savaş hazırlıklarına katılmama" amacı ile askeri seferberlik eğitimine katılmayı reddetmesi ve bunun sonucunda 10 günlük hapis cezasına mahkum edilmesi ile bu konu bir kez daha yoğun bir şekilde tartışılmaya başlandı.

Bizler Devrimci Komünist Birlik olarak her türlü savaşa karşı olmadığımızı, sınıf savaşımını yükseltmeyi ve sömürenlere karşı sömürülenlerin savaşının haklılığını savunduğumuzu, ülkemizin tamamen silahsızlandırılmasını değil, tüm yabancı askeri güçlerden arındırılırken kendi milis gücüne dayalı bir halk iktidarının kurulması gerektiğini belirttik. Bunu yaparken de Kanatlı arkadaşımızın verdiği mücadelenin gerekçelerinin tümüne katılmasak da mevcut gerici iktidarlar altında toplumların bir birine  düşmanlaştırılmasına ve bir birini katletmek üzere eğitilmesine karşı çıktığımız için onun mahkum edilmesine karşı onunla dayanışma içerisinde olduğumuzu, mevcut burjuva ordularına katılmaya karşı çıkmanın tıpkı Lenin'in alttaki makalesinde "bir burjuva milis kuruluşuna bile “ne tek kuruş veririz, ne de tek bir kişi” şeklinde belirttiği gibi bir tavırla olması gerektiğini savunuyoruz.

Lenin'in bu önemli makalesini bir kez daha paylaşmayı ve bu konuda Leninist bakış açısının ne olması gerektiği ile ilgili kapsamlı bir çalışmayı herbirimizin yapmasının önemine dikkat çekmeyi bir görev olarak görüyoruz.

Proletarya Devriminin Askeri Programı

Viladimir İliç Lenin

Eylül 1916'da yazıldı.

İlk kez Almanya'da Eylül-Ekim 1917 tarihli Jugend-Internationale n° 9 va 10'da yaymlandı.

[Türkçe çevirisi, "Sosyalizm ve Savaş" içinde [s: 59-72] yayınlanmıştır. Sol Yayınları]

BUGÜNKÜ emperyalist savaşta “anayurdun savunulması” üzerine söylenen sosyal-şoven yalana karşı savaşım veren Hollandalı, İskandinavyalı ve İsviçreli devrimci sosyal-demokratlar arasında, sosyal-demokratik asgari programdaki “milis” ya da “silahlı ulus” yerine bir yenisinin, “silahsızlanma “ isteminin konulması lehinde sesler duyulmaktadır. Jugend-Internationale, bu konu üzerinde bir tartışma açtı ve n° 3'te silahsızlanma lehinde bir başyazı yayınladı. R. Grimm'in son tezlerinde “silahsızlanma” fikrine ödün verildiğini üzüntüyle görüyoruz. Neues Leben ve V orbote dergilerinde de tartışmalar başladı.

Şimdi silahsızlanma savunucularının durumlarını daha yakından inceleyelim.

I

Bunlann başlıca iddiaları, silahsızlanma isteğinin her türlü militarizm ve savaşa karşı savaşımın en açık, en kararlı ve en tutarlı ifadesi olduğudur.

Ne var ki silahsızlanma savunucularının en büyük yanılgıları da bu temel iddialarında bulunuyor. Sosyalistler, sosyalistlikten vazgeçmeksizin her türlü savaşa karşı olamazlar.

Birincisi, önce sosyalistler, ne eskiden, ne de şimdi, devrimci savaşlara karşı olamazlar. Emperyalist “büyük” devletlerin burjuvazisi tepeden tırnağa gerici kesildiler ve biz, buburjuvazinin şimdi sürdürdüğü savaşa, gerici, köleci ve canice bir savaş gözüyle bakıyoruz. Ama, ya bu burjuvaziye karşı verilecek savaşa ne denir? Örneğin, bu burjuvazinin ezdiği ve bu burjuvaziye bağımlı halkların ya da sömürge halklarının kurtuluş için verecekleri bir savaşa ne denir? Enternasyonal grubunun tezlerinin 5. paragrafında şöyle deniyor: “Bu başıboş emperyalizm çağında, ne türden olursa olsun, ulusal bir savaş olamaz.” Bu, apaçık bir yanılmadır.

20. yüzyıl tarihi, bu “başıboş emperyalizm” yüzyılı, sömürgelerin verdikleri savaşlarla dolu. Ama biz Avrupalıların; dünya halklarının çoğunluğunu ezen biz emperyalistlerin, alışkın olduğumuz o lanet şovenliğimizle, “sömürge savaşları” adını verdiğimiz savaşların çoğu ulusal savaşlardır ya da bu ezilen halkların ulusal başkaldırmalarıdır. Emperyalizmin başlıca özelliklerinden biri, en geri ülkelerde kapitalist gelişmeyi hızlandırması ve ulusların ezilmelerine karşı verilen savaşımı yaygınlaştırması ve yoğunlaştırmasıdır. Bu, bir gerçektir. Bundan şu sonuç çıkar ki, emperyalizm, çoğu zaman ulusal savaşları körükler. Yukarıya alınan “tezler”i savunan broşüründe, Junius[1] emperyalizm döneminde, emperyalist büyük devletlerin birisine karşı verilen her ulusal savaşın, başka bir rakip emperyalist büyük devletin müdahalesine yol açtığını ve böylece her ulusal savaşın bir emperyalist savaşa dönüştüğünü söylüyor. Ama bu iddia da yanlıştır. Bu, olabilir, ama her zaman değil. 1900-1914 arasındaki birçok sömürge savaşları bu yolu izlemedi. Örneğin, şöyle bir şey söylersek yalnızca gülünç olur: bugünkü savaştan sonra, eğer bu savaş bütün hasım tarafların tam bir tükenmişliği ile sona ererse, “herhangi bir” ulusal, ilerici, devrimci savaş “olamaz”; diyelim, Hindistan, İran ve Siyam'ın vb. ittifakı ile, Çin tarafından büyük devletlere karşı böyle bir savaş verilemez.

Emperyalizm altında her türlü ulusal savaş olanağını yadsımak teorik olarak yanlış, tarihsel bakımdan hatalı, ve uygulamada Avrupa şovenizmiyle birdir: Avrupa'da, Afrika'da, Asya'da vb. yüz milyonlarca insanı ezen uluslara mensup olan bizler, ezilen halklara “bizim” uluslarımıza karşı savaş vermenin “olanaksız” olduğunu söylemeye çağrılıyoruz!

İkincisi, iç savaş da, öteki savaşlar gibi bir savaştır. Sınıf savaşımını kabul eden herkes, iç savaşı da kabul etmek zorundadır. Her sınıflı toplumda iç savaş doğal, ve bazı koşullarda sınıf savaşımının kaçınılmaz devamı, gelişmesi ve şiddetlenmesidir. Bu, her büyük devrimle doğrulanmıştır. İç savaşı kabul etmemek ya da görmezlikten gelmek, büyük bir oportünizme düşmek ve sosyalist devrimi yadsımak olur. Üçüncüsü, sosyalizmin tek bir ülkede zaferi, bir çırpıda genellikle bütün savaşları ortadan kaldırmaz. Tersine, bu savaşları öngörür. Kapitalizmin gelişmesi, farklı ülkelerde hiç de düzenli olmayan bir biçimde yürümektedir. Meta üretimi koşullarında başka türlü de olamaz. Bundan da reddedilemez bir biçimde şu çıkıyor ki, sosyalizm bütün ülkelerde aynı anda zafere ulaşamaz. Önce bir ya da birkaç ülkede zafere ulaşacak, ötekiler bir süre burjuva ya da burjuva-öncesi dönemde kalacaklardır. Bu, yalnız sürtüşmeler yaratmakla kalmayacak, öteki ülkelerin burjuvazisi, sosyalist devletin utkun proletaryasını ezmeye bile kalkışacaktır. Bu gibi durumlarda savaş, bizim için meşru ve haklı bir savaş olacaktır. Bu, hem sosyalizm için, hem öteki ulusları burjuvaziden kurtarmak için girişilmiş bir savaştır. Engels, Kautsky’ye yazdığı 12 Eylül 1882 tarihli mektupta, zaferi kazanmış sosyalizmin “savunma savaşları” vermesinin mümkün olduğunu açıkça belirttiği zaman tümüyle haklıydı. Onun aklında olan, zafere ulaşmış proletaryanın öteki ülkelerin burjuvazisine karşı savunulmasıydı.

Ancak, biz, tek ülkede değil bütün dünyadaki burjuvaziyi devirir, yener ve onları mülksüzleştirirsek, savaşlar olanaksız duruma gelir. Ve bilimsel açıdan şu en önemli şeyi görmezlikten gelmek ya da önemsememek, son derece yanlış -ve devrimciye hiç de yakışmayan- sosyalizme geçişte bu en güç ve en büyük savaşımı gerektiren bir görevdir. “Sosyal” vaizler ve oportünistler, geleceğin barışçıl sosyalizminin hayallerini kurmaya her zaman hazırdırlar. Ama bunları devrimci sosyal-demokratlardan ayıran şey, bu güzel geleceğe kavuşmak için gerekli çetin savaşımlar ve sınıf savaşları üzerine kafa yormaya yanaşmamalarıdır.

Kendimizi, sözcüklerin ardı sıra sürüklenmeye bırakmayalım. Örneğin, “anayurdun savunulması” deyimi pek çok kimse için tiksindiricidir, çünkü hem yola gelmez oportünistler, hem de kautskiciler, bu sözü, şimdiki yağma savaşı üzerine söylenen burjuva yalanlarını örtbas etmek için kullanıyorlar. Bu bir gerçek. Ama bu, bundan böyle politik sloganların anlamları üzerinde düşünmemize gerek olmadığı demek değildir. Bugünkü savaşta “anayurdun savunulmasını” kabul etmek, ne eksik ne fazla, bu savaşı “adil” bir savaş olarak, yineliyoruz, ne eksik ne fazla, proletaryanın yararına bir savaş olarak kabul etmek demektir; çünkü her savaşta istilalar olabilir. Emperyalist büyük devletlere karşısavaşlarında ezen uluslar yönünden ya da bir burjuva devletin bazı Galiffet'lerine karşısavaşında utkun bir proletarya bakımından “anayurdun savunulmasını” kabul etmemek budalalık olur.

Teorik olarak, her savaşın, politikanın başka araçlarla bir devamı olduğunu unutmak büyük yanılgıdır. Bugünkü emperyalist savaş, iki büyük devlet grubunun emperyalist politikalarının devamıdır ve bu politika, emperyalist dönem ilişkilerinin bütünü tarafından yaratılmış ve körüklenmiştir. Ne var ki, aynı dönem, ulusların ezilmelerine karşı savaşımı ve burjuvaziye karşı proletarya savaşımını da kaçınılmaz olarak doğuracak ve körükleyecek, ve bunun sonucu olarak da, önce devrimci ulusal ayaklanmalar ve savaşlar; sonra, burjuvaziye karşıproletarya savaşları ve ayaklanmaları; üçüncü olarak da her iki türden devrimci savaşların bir bileşimini vb olanaklı ve kaçınılmaz duruma getirecektir.

II

Buna aşağıdaki genel düşüncelerin de eklenmesi gerekir. Silah elde etmeye ve bunların kullanılışını öğrenmeye çalışmayan ezilen bir sınıf, köle muamelesi görmeyi hakeder. Burjuva pasifisti ya da oportünist olmaksızın, sınıflı bir toplumda yaşadığımızı, bu toplumdan kurtulmanın tek bir çıkar yolu olduğunu, bunun da ancak sınıf savaşımı olduğunu unutamayız. Her sınıflı toplumda, ister köleliğe, serfliğe, ister şimdi olduğu gibi ücretli emeğe dayansın, ezen sınıf her zaman silahlıdır. Yalnız modern sürekli ordu değil, modern milis kuvveti bile -örneğin en demokratik burjuva cumhuriyeti İsviçre'de bile-, burjuvazinin proletaryaya karşı silahlanmasını temsil eder. Bu öylesine basit bir gerçektir ki, üzerinde durmanın bile gereği yoktur. Bütün kapitalist ülkelerde grevcilere karşı askeri birliklerin kullanılmasına değinmek yeter. Proletaryaya karşı silahlanmış bir burjuvazi, modern kapitalist toplumun en büyük, temel ve belli başlı gerçeğidir. İşte bu gerçek karşısında, devrimci sosyal-demokratları, “silahsızlanmayı” “istemeye” özendirmek! Bu, sınıf savaşımı görüşünü büsbütün bırakmak, devrim düşüncesini yadsımak demektir. Bizim sloganımız, burjuvaziyi yenmek, onları mülksüzleştirmek ve silahsızlandırmak için proletaryayı donatmak olmalıdır. Devrimci sınıf için tek olanaklı taktik budur; bu taktik, kapitalist militarizmin bütünüyle nesnel gelişmesinin mantıksal sonucu ve gereğidir. Ancak burjuvaziyi silahsızlandırdıktan sonra, proletarya, kendi dünya ölçüsündeki görevine ihanet etmeden bütün silahları hurdalığa atar. Proletarya, kuşku yok ki, bunu yapacaktır, amaancak bu koşul yerine getirildikten sonra, kesenkes önce değil. Eğer şimdi savaş, gerici hıristiyan sosyalistler ile, tir tir titreyen küçük-burjuvazi arasında yalnızca korku ve dehşet yaratıyor, silahların her çeşit kullanılmasına, kan dökülmesine, ölüme vb. karşı yalnızca bir nefret uyandırıyorsa, kendilerine şunu söyleriz: kapitalist toplum daima ucu bucağı olmayanbir dehşettir. Ve savaşların en gericisi olan bu savaş, bu topluma korkunç bir sonhazırlıyorsa, umutsuzluğa düşmemiz için hiçbir neden yok. Herkesin görebildiği gibi, burjuvanın, kendi eliyle tek meşru ve devrimci savaş için, yani emperyalist burjuvaya karşı bir iç savaş için yolları hazırladığı bir sırada, silahsızlanma “isteği” ya da daha doğrusu silahsızlanma hayali, aslında, bir umutsuzluğun ifadesinden başka bir şey değildir.

Bunun yaşamdan kopmuş bir teori olduğunu söyleyenler olabilir, bunlara dünya ölçüsündeki iki tarihsel gerçeği anımsatırız: bir yandan tröstler ile sanayide kadınların kullanılması; öte yandan, 1871 Paris Komünü ile Rusya'da 1905 Aralık ayaklanması. Tröstleri geliştirmeyi, kadınlarla çocukları fabrikalara doldurmayı ve bunların ahlakını bozmayı, ıstıraba sürüklemeyi ve sonsuz bir yoksulluğa atmayı burjuvazi kendine iş edinmişti. Biz, böyle bir gelişmeyi “istemiyoruz” ve bunu “desteklemiyoruz”. Biz, buna karşı savaşım veriyoruz. Amanasıl savaşım veriyoruz? Tröstlerin ve kadınların sanayide kullanılmasının ilerici olduğunu açıklıyoruz. Biz el zanaatları sistemine, tekelci-kapitalizm öncesine, kadınların evlerine kapatılmasına dönülmesini istemiyoruz. Tröstleri ve benzeri kuruluşları geride bırakarak, sosyalizme doğru ileri! Gerekli değişikliklerle bu iddia, halkın bugünkü askerleştirilmesine uygulanabilir. Bugün emperyalist burjuvazi, yetişkinler ile birlikte gençliği de askerleştiriyor, yarın kadınların askerleştirilmesine de başlayabilir. Bizim tutumumuz şu olmalıdır: Çok güzel. Son hızla ileri! Ne kadar hızlı hareket edersek, kapitalizme karşı ayaklanmaya o kadar fazla yaklaşırız. Sosyal-demokratlar nasıl olur da gençliğin vb. askerleştirilmesinden korkuya kapılırlar; yoksa bunlar Paris Komünü örneğini unutuyorlar mı? Bu “yaşamdan yoksun bir teori” ya da bir hayal değildir. Bu, bir gerçektir. Varolan bütün ekonomik ve politik gerçeklere karşın, eğer sosyal-demokratlar emperyalizm çağının ve emperyalist savaşların kaçınılmaz olarak bu gibi olayların yinelenmesine yol açacağından kuşku duyuyorlarsa, pek yazık olur doğrusu. Paris Komününü gören bir burjuva gözlemcisi, Mayıs 1871'de, bir İngiliz gazetesine şöyle yazıyor: “Eğer Fransızlar yalnızca kadınlardan ibaret olsalardı, ne müthiş bir şey olurdu!” Kadınlarla onüç, ondört yaşındaki çocuklar, Paris Komününde, erkeklerle yanyana savaştılar. Burjuvazinin devrilmesi için ilerde verilecek savaşlarda da bu böyle olacaktır. Proleter kadınlar, derme-çatma silahlı ya da silahsız işçilerin, burjuvazinin adamakıllı silahlanmış kuvvetleri tarafından kurşunlanmasına seyirci kalmayacaklardır. Tıpkı 1871'de olduğu gibi silaha sarılacaklar ve bugünün yılgın uluslarından -ya da daha doğrusu bir düzen kurması hükümetlerden çok oportünistler tarafından önlenmiş bugünün işçi sınıfı hareketinden- ergeç, ama her halde, devrimci proletaryanın “müthiş uluslarının” uluslararası bir birliği mutlaka doğacaktır. Toplum yaşamı artık tümüyle askerileştirilmiştir. Emperyalizm, dünyanın bölüşülmesi ve yeniden bölüşülmesi için büyük devletlerin giriştikleri vahşi bir savaşımdır. Bu yüzden, bütün ülkeler, yansız olanlarla birlikte küçükler de, daha fazla askerileşmeye doğru gidecektir. Proleter kadın buna nasıl karşı çıkacaktır? Yalnızca bütün savaşlara ve askeri olan her şeye söverek ve silahsızlanmayı isteyerek mi? Ezilen ve gerçekten devrimci bir sınıfın kadını, bu utanç verici rolü asla kabul etmeyecektir. Bunlar oğullarına şöyle diyeceklerdir: “Yakında delikanlı olacaksın. Eline silah verilecek. Silahı al ve askerlik sanatını iyice öğren. Proleterler, bunu, bugünkü savaşta olduğu ve sosyalizmin düşmanlarının sana söyledikleri gibi kardeşlerini, öteki ülkelerin işçilerini vurmak için öğrenmezler. Bunu, kendi ülkelerinin burjuvazisine karşı savaşım vermek, sömürüye, sefalete ve savaşa bir son vermek için öğrenirler.” Bugünkü savaşla ilgili olarak eğer bu biçimdeki, evet büsbütün bu biçimdeki propagandadan kaçınacaksak, uluslararası devrimci sosyal-demokrasi, sosyalist devrim ve savaşa karşı savaşmak gibi sözleri hiç ağzına almasın daha iyi.

III

Silahsızlanma avukatları, programdaki “silahlı ulus” noktasına, diğerleri arasında, bu isteğin oportünizme ödün verilmesine yol açabileceği nedeniyle karşı çıkıyorlar. En önemli noktayı, yani silahsızlanma ile sınıf savaşımının ve toplumsal devrimin ilişkilerini yukarda inceledik. Şimdi de, silahsızlanma isteği ile oportünizm arasındaki ilişkiyi inceleyelim. Bu isteğin kabul edilemez olmasının en önemli nedenlerinden biri, bunun yarattığı hayalin kaçınılmaz olarak, oportünizme karşı savaşımımızı zayıflatması ve canlılığını kaybettirmesidir.

Kuşku yok ki, bu savaşım, şimdi Enternasyonalin karşılaştığı en acil ve ana sorundur. Emperyalizme karşı savaşım eğer oportünizme karşı savaşımla sıkı sıkıya bağlı değilse, boş bir söz ya da bir aldatmacadır. Zimmerwald ve Kienthal'in[2] başlıca kusurlarından birisi, Üçüncü Enternasyonalin çekirdeği olan bu kuruluşları iflasa götürebilecek ana nedenlerden biri, oportünistlerle kopma gereği üzerine bir karar almak şöyle dursun, oportünizme karşı savaşım sorununun ortaya bile atılmamasıdır. Oportünizm –geçici olarak- Avrupa işçi hareketinde zafere ulaşmıştır. Bütün büyük ülkelerde, oportünizmin iki türü ortaya çıkmıştır : İlki Bay Plehanov, Scheidemann, Legien, Albert Thomas ve Sembat, Vandervelde, Hyhdman, Henderson'un açık, sinik ve bu yüzden de az tehlikeli sosyal-emperyalizmi; ikincisi, gizli Kautsky oportünizmi: Almanya'da Kautsky-Haase ve Sosyal-Demokrat İşçi Grubu; Fransa'da Longuet, Pressmane, Mayeras vb; İngiltere'de Ramsay MacDonald ile Bağımsız İşçi Partisinin öteki liderleri; Rusya'da Martov, Çheydze ve ötekiler, İtalya'da Treves ve öteki sözde sol-reformcular.

Açık oportünizm, devrime ve başlangıç durumundaki devrimci hareketlere ve patlamalara, açıkça ve doğrudan doğruya karşıdır. Biçimi değişmekle birlikte, hükümetler ile ittifak durumundadır: bu ittifak, hükümetlere katılmaktan, Savaş Sanayii Komitelerine katılmaya (Rusya'da olduğu gibi) kadar değişebilir. Maskeli oportünistler, kautskiciler, işçi sınıfı hareketi için daha zararlı, daha tehlikelidir, çünkü bunlar, hükümetle ittifak yanlısı olduklarını akla-yakın, sözde “Marksist” sözlerle ve pasifist sloganlarla gizlerler. Bu her iki türden oportünizme karşı, proletarya politikasının her alanında savaşım verilmelidir: parlamentoda, işçi sendikalarında, grevlerde, askeri alanda vb.. Bu iki tür oportünizmin başlıca ayırt edici niteliği, bugünkü savaş ile devrim ve devrimin diğer somut sorunları arasındaki ilişkilerkonusundaki somut sorunların, susarak geçiştirilmek, gözden saklanmak ve polis yasakları ile savuşturulmak istenmesidir. Savaştan önce, yaklaşmakta olan bu savaş ile proleter devrimi arasındaki ilişkiler üzerine, hem resmen Basel Bildirisinde, hem de birçok kez resmi olmayan bir biçimde dikkatler çekildiği halde, tutumları bu olmuştur. Silahsızlanma isteğinin başlıca kusuru, devrimin bütün somut sorunlarına el atmaktan kaçınmasıdır. Yoksa silahsızlanmanın avukatlığını yapanlar yepyeni bir silahsız devrim türünden mi yanadırlar?

Devam edelim. Biz, hiçbir biçimde, reformlar için savaşmaya karşı değiliz. Yığınlardaki huzursuzluk ve hoşnutsuzluk birçok kez ve şiddetle ortaya çıktığı halde, ve bizim çabalarımıza karşın, bugünkü savaş bir devrimle sonuçlanmadığı takdirde, insanlığın -en kötü olasılıkla- ikinci bir emperyalist savaşa sürüklenmesi olasılığını görmezlikten gelmek istemiyoruz. Oportünizme karşı olmayı da içine alan bir reform programından yanayız. Reformlar için savaşımı onların tekeline bırakır da acı gerçeklerden kaçar ve bir tür “silahsızlanma” fikriyle bulutların üzerinde kendimize sığınak ararsak, oportünistleri sevindirmiş oluruz. “Silahsızlanma”, yalnızca, can sıkıcı gerçekten kaçmak ve buna karşı savaşım vermemek demektir.

Böyle bir programda şuna benzer bir şey söyleyebiliriz: “1914-1916'da, emperyalist savaşta, anayurdun savunulması sloganı ve bu sloganın benimsenmesi, yalnızca bir burjuva yalanının yardımıyla işçi sınıfı hareketini kokuşturmak demektir.” Somut bir soruya böylesine somut bir yanıt, teorik bakımdan daha doğru, proletaryaya daha yararlı, ve oportünistler için ise silahsızlanma isteğinden ve “anayurdun savunulması”nın yadsınmasından daha dayanılmaz bir şeydir. Ve sözlerimize şunu da eklemeliyiz: “Büyük devletlerin -İngiltere'nin, Fransa'nın, Almanya'nın, Avusturya'nın, Rusya'nın, İtalya'nın, Japonya'nın, Amerika'nın- burjuvazisi, öylesine gerici olmuş ve dünyaya egemen olma hırsına kendilerini öylesine kaptırmışlardır ki, bu ülkelerin burjuvazisinin yürüteceği hersavaş, ancak gerici bir savaş olabilir. Proletarya böyle bir savaşa karşı çıkmakla yetinmemeli, bu savaşlarda 'kendi' hükümetinin yenilmesini istemeli ve eğer bir ayaklanma savaşa engel olabilecekse, devrimci ayaklanmalar için savaştan yararlanılmalıdır.”

Milis sorununda ise şunu söylememiz gerekirdi: Biz, bir burjuva milis kuruluşundan yana değiliz; proleter bir miIis kuruluşundan yanayız. Bunun için, bir burjuva milis kuruluşuna bile “ne tek kuruş veririz, ne de tek bir kişi”; çünkü, Amerika, İsviçre, Norveç vb. gibi ülkeler bir yana, en özgür cumhuriyetçi ülkelerde (örneğin İsviçre) bile, milis kuruluşu, özellikle 1907 ve 191l'de gitgide daha fazla prusyalılaştırılmakta ve grevcilere karşı harekete getirilmek suretiyle kötüye kullanılmaktadır. Subayların halk tarafından seçilmelerini, askeri yasaların kaldırılmasını, yabancı doğumluların yerIilerle aynı haklara sahip olmalarını (bu nokta İsviçre gibi yabancı işçileri gitgide daha fazIa sömürdüğü halde, bunlara herhangi bir hak tanımayı reddeden emperyalist devletler için özellikle önemlidir) isteyebiliriz. Ayrıca belli bir ülkenin sakinlerinden, diyelim, her yüz kişisine gönüllü birlikler kurma ve bu birliklere ücretleri devletçe ödenecek subayları serbestçe seçme hakkının verilmesini de isteyebiliriz. Ancak bu koşullarda proletarya, köle sahipleri için değil, kendileri için askeri eğitim görmüş olur ve böyle bir eğitim, proletaryanın çıkarları gereğidir de. Rus devrimi, devrimin her başarısının; bir kentin, bir fabrika kasabasının, ordunun bir bölümünün ele geçirilmesi gibi kısmi bir başarının bile utkun proletaryayı böyle bir programı uygulamaya zorladığınıgöstermiştir.

Son olarak, oportünizm ile yalnızca programlar yaparak savaşmaya olanak bulunmadığı da ortada; bu, programların gerçekten uygulanıp uygulanmadığını anlamak için sürekli bir çaba ve uyanıklık ile yürütülen bir savaşımı gerektirir. İflas etmiş olan İkinci Enternasyonalin işlediği en büyük ve ağır yanılgı, sözleri ile yaptıkları şeylerin birbirine uymaması, ikiyüzlülüğü ve utanmazca bir devrim lafebeliğini alışkanlık haline getirmesidir (Kautsky ile şürekasının Basel Bildirisine karşı şimdiki tutumlarına bakınız). Silahsızlanma toplumsal bir fikirdir, yani belli bir toplumsal çevreden çıkan ve belli bir toplumsal çevreyi etkileyebilen bir fikir -bu fikir kuşkusuz bir bireyin fantezisi değildir-, uzun bir süre dünyanın kanlı savaş alanından uzak kalan ve ilerde de uzak kalacağını sanan bazı küçük devletlerde hüküm süren pek “sakin” yaşam koşullarının bir ürünüdür. Bundan emin olmak için, örneğin Norveçli silahsızlanma savunucularının ileri sürdükleri iddialar üzerinde düşünmek yeter. “Biz küçük bir ülkeyiz.” diyor bunlar. “Ordumuz küçük, büyük devletlere karşı elimizden ne gelir?” (ve bu yüzden, şu ya da bu büyük devletler grubu ile emperyalist ittifaklara girmeye karşı direnme gücünü kendilerinde bulamıyorlar). ..”Uzak köşemizde rahat bırakılmak, dünyadan habersiz politikamızı yürütmeye devam etmek, silahsızlanmayı, zorunlu uzlaştırma mahkemelerini ve sürekli yansızlığımızı korumayı istiyoruz.” (“Sürekli yansızlık” herhalde Belçika usulü bir yansızlık olacaktır.)

Küçük devletlerin bir kenarda durmak için küçük çabaları; küçük-burjuvazinin, dünya tarihinin büyük savaşlarından mümkün olduğu kadar uzak durma isteği; dargörüşlü bir pasifliği sürdürmek için nispi tekelci durumdan yararlanmak - işte bütün bunlar, bazı küçük devletlerde silahsızlanma fikrine belli bir ölçüde başarı ve geçerlik sağlayabilen nesneltoplumsal ortamdır. Kuşku yok ki, bu çaba gericidir ve tamamen hayal ürünüdür; çünkü emperyalizm, şu ya da bu yoldan küçük devletleri dünya ekonomisinin ve politikasının hareket merkezine doğru çekmektedir. Örneğin İsviçre'de, emperyalist çevre, işçi sınıfı hareketini iki yoldan birini izleme durumunda bırakmaktadır. Burjuvazi ile ittifak halindeki oportünistler, emperyalist burjuva turistlerinden kar sağlamak ve bu “sakin” tekelci durumu mümkün olduğu kadar kârlı ve sakin tutmak için İsviçre'yi bir cumhuriyetçi-demokrat tekelci federasyon haline getirmeye çabalamaktadır.

İsviçre'nin gerçek sosyal-demokratları ise, zafere ulaşmada Avrupa'daki işçi partilerinin devrimci unsurlarının sıkı ittifakına yardımcı olmak amacıyla, İsviçre'deki nispi özgürlükten yararlanma çabasındadırlar. Tanrıya şükür, İsviçre'nin “kendine özgü ayrı bir dili yok” ; İsviçreliler komşu hasım ülkelerin konuştukları üç yaygın dili konuşuyorlar.

Eğer İsviçreli yirmibin parti üyesi, “ek savaş vergisi” türünden, haftada iki santimlik bir savaş ödentisi ödeseler, bu, yılda yirmibin frank gibi bir para eder ve bu miktar bizim üç dilde belli aralıklarla yayın yapmamıza ve bunları Kuvvet Karargahlarının yasaklarına karşın, savaşan ülkelerin işçileri ve askerleri arasında dağıtmamıza yeter. Bu yayınlar, işçiler arasında baş gösteren ayaklanmalar konusunda gerçek bilgileri, siperlerde kurulan dostlukları, ellerindeki silahları “kendi” ülkelerinin emperyalist burjuvalarına karşı, devrimci bir amaçla kullanma umutlarını vb. içerebilir. Bütün bunlar yeni bir şey değil. Ne yazık ki yeterli ölçüde olmamakla birlikte La Sentinelle, Volksrecht ve Berner Tagwacht gibi en iyi gazeteler zaten bunu yapmaktalar. Ancak bu gibi çalışmalarla Aarau Parti Kongresinin kusursuz kararları, yalnızca kusursuz karar olmaktan öteye bir şeyler olabilir. Bizi şu anda ilgilendiren sorun şu: silahsızlanma isteği, İsviçre sosyal-demokratları arasındaki devrimci eğilimlere tekabül ediyor mu? Belli ki etmiyor. Nesnel olarak. “silahsızlanma” küçük devletlerin pek ulusal, ancak bu devletlere özgü tamamen ulusal bir programıdır; bu program asla uluslararası devrimci sosyal-demokrasinin uluslararası bir programı değildir.

Dipnotlar

[1] Junius, Rosa Luxemburg'un (1917-1919) takma adı.

[2] Burada, Zimmerwald ve Kienthal'de yapılan uluslararası sosyalist konferanslara değiniliyor.

Uluslararası Sosyalistlerin İkinci Kongresi, 24-30 Nisan 1916'da Bern yakınlarında Kienthal köyünde yapıldı. Bu konferansta, Zemmerwald Konferansına göre, sol-kanat daha kuvvetliydi. Lenin'in çabalarıyla konferans, uluslararası Sosyalist Büronun sosyal pasifizmini ve oportünist faaliyetlerini eleştiren bir kararı kabul etti. Kienthal'de kabul edilen bildiri ve karar, uluslararası savaş aleyhtarı harekette ileri atılmış bir adım oldu.

Zimmerwald ve Kienthal Konferansları enternasyonalci unsurların bir araya gelmelerini sağladıysa da, bu grup, tutarlı bir enternasyonal tutumu ve Bolşevik politikasını, emperyalist savaşı iç savaş haline getirme, savaşta kendi emperyalist hükümetini yenme ve Üçüncü Enternasyonali örgütleme gibi temel ilkelerine sahip çıkmadı.